W 1965 r. zdał maturę w I Liceum Ogólnokształcącym w Łodzi. Studiował polonistykę na Uniwersytecie Łódzkim. Debiutował w „Więzi” w 1967 r., W 1971 r. założył łódzką grupę poetycką Centrum i był jej członkiem do 1971 r.
W marcu 1968 r. był członkiem komitetu strajkowego na UŁ. Od 1969 r. był członkiem organizacji Ruch, w grudniu 1970 r. został aresztowany, zwolniony w marcu 1971 r. W sierpniu tego roku został skazany za działalność w Ruchu na półtora roku więzienia w zawieszeniu na dwa lata. Usunięto go z uczelni, na którą wrócił w 1973 r.
W 1974 r. jego tom poezji Wam został odrzucony przez cenzurę w Czytelniku i ukazał się nakładem Instytutu Literackiego w Paryżu. Spowodowało to objęcie J. Bierezina całkowitym zakazem druku w PRL.
W grudniu 1975 r. podpisał List 59 przeciwko zmianom w Konstytucji PRL. Od 1976 r. był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników, następnie Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”. We wrześniu 1977 r. podpisał Deklarację Ruchu Demokratycznego - dokument programowy opozycji korowskiej. Jesienią 1977 r. był jednym ze współzałożycieli pisma Puls, a także współzałożycielem Niezależnego Klubu Dyskusyjnego w Łodzi. W stanie wojennym był internowany od 13 grudnia 1981 r. do września 1982 r. w Jaworzu i Darłówku.
Po zwolnieniu wyemigrował do Francji. Mieszkał w Paryżu. Do jesieni 1983 r. kierował londyńską kontynuacją Pulsu. Współpracował z „Kulturą”, Radiem Wolna Europa oraz z miesięcznikiem Kontakt (był redaktorem działu kulturalnego).
Zginął potrącony przez samochód na moście Pont de l’Alma w Paryżu. Jest pochowany w Łodzi.
Był członkiem Polskiego Pen Clubu (od 1980), Związku Literatów Polskich (1981–1983), Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (od 1989). W 2006 r. został pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
